اﻫﻤﯿﺖ اﻧﺘﺮوﮐﻮکﻫﺎ در آﺑﺴﻪﻫﺎ و زﺧﻤﻬﺎ ﻣﻮرد ﺗﺮدﯾﺪ میباشد، انتروکوکها ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻬﺎی بی هوازی ﻧﻈﯿﺮ ﺑﺎﮐﺘﺮوﺋﯿﺪس ﻓﺮاژﯾﻠﯿﺲ و ﻓﻮزوﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻮم وارﯾﻮم[۴۶]، در ۵۹-۵۸% از ﻣﻮارد اﯾﺠﺎد آﺑﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻋﺪه ای ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ انتروکوکها ﻓﻘﻂ در ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻬﺎ بی هوازی، ﺑﯿﻤﺎرﯾﺰا ﻫﺴﺘﻨﺪ. انتروکوکها دوﻣﯿﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻤﯽ به دنبال زخمهای ﻟﮕﻨﯽ، آﺑﺴﻪ ﻫﺎ و عفونتهای داﺧﻞ ﺷﮑﻤﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺣﻀﻮر اﺟﺴﺎم ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺳﻮﻧﺪﻫﺎی ادراری و ﻣﺼﺮف آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﻬﺎ، ﻓﺎﮐﺘﻮرﻫﺎی ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬار ﺑﺮ عفونتهای داﺧﻞ ﺷﮑﻤﯽانتروکوکی میباشند (۹۳, ۹۴). اﻧﺘﺮوﮐﻮکها از ۱۵% ﻣﻮارد زﺧﻤﻬﺎی ﻋﻔﻮﻧﯽ ﺟﺪا ﺷﺪهاﻧﺪ (۹۵). ولی ﺑﻨﺪرت از ﺿﺎﯾﻌﺎت زﺧﻤﻬﺎی ﭘﺎ،زخم های ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﯿﻤﺎران ﺑﺴﺘﺮی در ICU زﺧﻤﻬﺎی ﺑﺴﺘﺮ، و اوﺳﺘﺌﻮﻣﯿﻠﯿﺖ در اﻓﺮاد دﯾﺎﺑﺘﯽ ﺟﺪا ﮔﺮدﯾﺪهاﻧﺪ.
سایر عفونتهای اﻧﺘﺮوﮐوﮐﯽ
انتروکوکها از ﻋﻮاﻣﻞ ﻧﺎدر ﻣﻨﻨﮋﯾﺖ در اﻓﺮاد ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻧﻮزادان و اﻓﺮادی ﮐﻪ دﭼﺎر ﻧﻘﺺ در ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﺮﮐﺰی ﺑﻮده و ﯾﺎ ﺟﺮاﺣﯽﻫﺎی ﭘﯿﭽﯿﺪه دﺳﺘﮕﺎه ﻋﺼﺒﯽ در ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ (ﻗﺮار دادن ﺷﺎﻧﺖ) ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻨﮋﯾﺖ اﻧﺘﺮوﮐﻮﮐﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮﻧﺪ. ﻋﻔﻮﻧﺖ دﺳﺘﮕﺎه ادراری و ﯾﺎ اﻧﺪوﮐﺎردﯾﺖ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺘﺮوﮐﻮک ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻮاﻣﻞ زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎز اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﻣﻨﻨﮋﯾﺖ ﻣﻄﺮح ﻫﺴﺘﻨﺪ (۹۶). انتروکوکها ﺑﻨﺪرت ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻠﺖ عفونتهای دﺳﺘﮕﺎه ﺗﻨﻔﺴﯽ ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ ﻣﻄﺮح ﺑﻮده و ﻣﻮارد ﻣﻌﺪودی از ﭘﻨﻮﻣﻮﻧﯽ اﻧﺘﺮوﮐﻮﮐﯽ در اﻓﺮاد ﺿﻌﯿﻒ و ﯾﺎ در ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ ﮐﻪ با آنتیبیوتیکهای وﺳﯿﻊ اﻟﻄﯿﻒ درﻣﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. (۹۶)
درمان
انتروکوکها خصوصا انتروکوکوس فکالیس ﺑﻪ ﻃﻮر ذاﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﺎﻟﻮﺳﭙﻮرﯾﻦ ﻫﺎ، ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﻫﺎی ﻣﻘﺎوم ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻨﺎز و ﮐﻠﯿﻨﺪاﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﻣﻘﺎوم ﻫﺴﺘﻨﺪ (۶۱, ۷۵). ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻣﯿﻨﻮﮔﻠﯿﮑﻮزﯾﺪﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ در ﺳﻄﺢ ﭘﺎﺋﯿﻦﺗﺮ و در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ اﮐﺜﺮ استرپتوکوکهادر ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی دارﻧﺪ. ﭘﯿﭙﺮاﺳﯿﻠﯿﻦ و کارﺑﺎﭘﻨﻢﻫﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ انتروکوکها دارﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻣﭙﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﺑﺮﺗﺮی ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. (۲, ۹۷, ۹۸) .
از ﺗﯿﮑﺎرﺳﯿﻠﯿﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻬﺖ درﻣﺎن عفونتهای انتروکوکی اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد. ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎﻣﺎز ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻌﺪادی از سویه‌های اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﮑﺎﻟﯿﺲ ﺳﺒﺐ ﺑﺮوز ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺟﻬﺖ درﻣﺎن عفونتهای انتروکوکی ﺣﺎد ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﻏﻠﻈﺘﻬﺎی ﺑﺎﻻی واﻧﮑﻮﻣﺎﺳﯿﻦ و آﻣﯿﻨﻮﮔﻠﯿﮑﻮزﯾﺪﻫﺎ، اﮐﺜﺮ سویه‌های (vancomycien resisrance entrococcous)VREﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺸﺎء ﮐﺮوﻣﻮزوﻣﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﻫﺎ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ.
اﮔﺮ ﭼﻪ انتروکوکها در ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺸﺖ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺮی ﻣﺘﻮﭘﺮﯾﻢ ﺳﻮﻟﻔﺎﻣﺘﻮﮐﺴﺎزول ﺣﺴﺎس میباشند اﻣﺎ در داﺧﻞ ﺑﺪن ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده از ﻓﻮﻻت اﮔﺰوژن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮏ ﻣﻘﺎوم میباشند (۹۸)
ﮐﯿﻨﻮﻟﻮﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺛﺮ ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻮاﺳﺘﺎﺗﯿﮑﯽ ﻧﺒﺎﯾﺴﺘﯽ ﺟﻬﺖ درﻣﺎن عفونتهای انتروکوکی ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧﺪ.درعفونت های انتروکوکی (به غیرازاندوکاردیت) که آلرزی به پنی سیلین ندارند آمپی سیلین وپنی سیلین داروی انتخابی می باشند.
در عفونتهایی که فقط انتروکوک عامل آن است مثل ﻋﻔﻮﻧﺘﻬﺎی دﺳﺘﮕﺎه ادراری و ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﻨﺒﻊ عروقی ﻧﺒﺎﺷﺪ، از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﯾﺎ آﻣﭙﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ درﻣﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻋﻔﻮﻧﺘﻬﺎی ﭘﻮﺳﺘﯽ - ﻣﺨﺎﻃﯽ، ﻟﮕﻨﯽ و داﺧﻞ ﺷﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻨﺪ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯽ میباشند، ﻟﺬا درﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺗﺮﮐﯿﺐ آﻣﭙﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ و آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﻬﺎی ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺮ ﻃﯿﻒ وﺳﯿﻌﯽ از ﺑﺎﺳﯿﻠﻬﺎی ﮔﺮم ﻣﻨﻔﯽ ﻫﻮازی، ﺑﯿﻬﻮازی و اﺳﺘﺎﻓﯿﻠﻮﮐوکها ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد. در ﻣﻮاقعی که ﺑﯿﻤﺎران ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦﻫﺎ آﻟﺮژی ﺣﺎد ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ از واﻧﮑوﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﯾﺎ ﺗﯿﮑﻮﭘﻼﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﺗﻮان اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد.
ﻧﯿﺘﺮوﻓﻮراﻧﺘﻮﺋﯿﻦ در درﻣﺎن ﻋﻔﻮﻧﺖ دﺳﺘﮕﺎه ادراری ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ ﻧﺎﺷﯽ از اﻧﺘﺮوﮐﻮک ﻣﻔﯿﺪ میباشد. در اﻧﺪوﮐﺎردﯾت ﻧﺎﺷﯽ از انتروکوکهای ﺣﺴﺎس ﺑﻪ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﯾﮏ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺮ دﯾﻮاره ﺳﻠﻮﻟﯽ و ﯾﮏ آﻣﯿﻨﻮﮔﻠﯿﮑﻮزﯾﺪ روش اﺳﺘﺎﻧﺪاردی ﺟﻬﺖ درﻣﺎن اﻧﺪوﮐﺎردﯾﺖ انتروکوکی میباشد. (۹۲)
در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻨﺘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﯾﺎ آﻣﭙﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ رژﯾﻢ درﻣﺎﻧﯽ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ اﻧﺪوﮐﺎردﯾﺖ اﻧﺘﺮوﮐﮐﯽ میباشد (۹۹). از اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﻣﺎﺳﯿﻦ درمواردی که ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﻨﺘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ وﺟﻮد دارد اﺳﺘﻔﺎده می‌شود. در ﻣﻮارد ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ آﻣﭙﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ و ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ از واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ وﺗﯿﮑﻮﭘﻼﻧﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﻮان اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد. دﻓﻊ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ اﮐﺜﺮاً از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻠیه ﻫﺎ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد. در ﻧﺎرﺳﺎﯾﯽ ﮐﻠﯿﻮی ﻏﻠﻈﺖ اﯾﻦ دارو در ﺧﻮن در ﺳﻄﺢ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ای اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. در اﻓﺮادی ﮐﻪ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﮐﻠﯿﻪﻫﺎ ﺑﺨﻮﺑﯽ ﺻﻮرت ﻧﻤﯽﮔﯿﺮد، ﻧﯿﻤﻪ ﻋﻤﺮ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﺑﯿﻦ ۶ ﺗﺎ ۱۰ روز ﺑﻮده و دارو ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻫﻤﻮدﯾﺎﻟﯿﺰ ﻧﯿﺰ دﻓﻊ ﻧﻤﯽﮔﺮدد (۵۶).
از ﺳﺎل ۱۹۵۴ ﮐﻪ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﮐﺸﻒ ﺷﺪ اﯾﻦ دارو ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﮐﺘﺮیﻫﺎی ﮔﺮم ﻣﺜﺒﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ استافیلوکوکهایی ﮐﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻨﺎز ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺖ. ﺳﻤﯿﺖ ﮐﻠﯿﻮی و ﺷﻨﻮاﯾﯽ اﯾﻦ دارو ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﯽﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد در آن ﺑﻮد، ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ ﻣﺼﺮف اﯾﻦ دارو ﺷﺪ؛ وﻟﯽ در ﺳﺎل ۱۹۸۰ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﺼﺮف واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﺑﻪ دﻻﯾﻞ زﯾﺮ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ (۶۲).
در ﻃﯽ اﯾﻦ ﻣﺪت استافیلوکوکهای ﻣﻘﺎوم ﺑﻪ ﻣﺘﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ و استافیلوکوکهایی ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دارو ﻣﻘﺎوم ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درﻣﺎن ﺑﺎ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﺟﻮاب ﻣﯽدادﻧﺪ (۱۰۰).
در ﻋﺮﺻﻪ ﻓﻮرﯾﺖﻫﺎی ﭘﺰﺷﮑﯽ اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ ﮐﻪ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺰاﯾﺶ ﻃﻮل ﻋﻤر ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ ﺑﺎ ﺿﻌﻒ ﺳﯿﺴﺘﻢ اﯾﻤﻨﯽ می‌شود؛ زیرا اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران داﺋﻤﺎّ در ﻣﻌﺮض ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ارﮔﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎی ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺐ ﻣﺎﻧﻨﺪ ارﮔﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎی ﮔﺮم ﻣﺜﺒﺖ ﻣﻘﺎوم ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ داروﻫﺎ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺑﻌﻼوه ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻮﻟﯿﺖ باغشاکاذب ﺑﺎ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﺧﻮراﮐﯽ و ﯾﮏ آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮏ ﮔﻠﯿﮑﻮﭘﯿﺘﯿﺪی ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻨﺎم ﺗﯿﮑﻮﭘﻼﻧﯿﻦ ﮐﻪ در ﺳﺎل ۱۹۸۴ در ﺑﻌﻀﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎی اروﭘﺎﯾﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪ درﻣﺎن میگردد. (۱۰۱)
ﻋﺪم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ واﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ در ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻬﺎی ﮔﺮم ﻣﺜﺒﺖ و ﮐﺎﻫﺶ در ﺳﻤﯿﺖ اﯾﻦ دارو بوسیله ﺷﮑﻞ ﺧﺎﻟﺺ ﺷﺪه آن، ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﺠﻮﯾﺰ اﯾﻦ آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮏ ﺗﺎ ﺣﺪود ﺑﯿﺴﺖ ﺑﺮاﺑﺮ در ﻃﻮل ۱۰ ﺳﺎل در بیمارستانهای داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ (۷۵, ۱۰۲)
مقاومتهای آنتی بیوتیکی
کوکسیهای گرم مثبت، هنوز مهمترین عامل عفونتهای بیمارستانی میباشند. این ارگانیسمها غالباً دارای مقاومتهای ذاتی نسبت به برخی داروها (مانند مقاومتهای ذاتی به گلیکوپپتیدها در انتروکوکوس گالیناروم[۴۷], E.casseliflavus بوده و به علاوه دارای توانایی فراوان در کسب سریع و زود هنگام مقاومت به بسیاری از داروها به واسطه کاربرد گسترده آنها در مواردی چون پرورش دام و طیور (مصرف avoparcin) به واسطه فشارهای انتخابی محیطی و عناصر ژنتیکی متحرک خارج کروموزمی هستند (۱۰۳). در این میان، انتروکوکها پس از استافیلوکوکها (۱۰۴) از مهمترین ارگانیسمهای دخیل در رابطه با عفونتهای بیماران با سویه‌های غیر همولیتیک و حساس به جنتامایسین میباشد (۸۰, ۸۹, ۱۰۵)
از سوی دیگر، چنانچه بخواهیم دو منبع عمده برای ژنهای مقاومت آنتی بیوتیکی در نظر بگیریم، یکی ازآنها انتروباکتریاسهها و دیگری انتروکوکوها خواهند بود. درباره انتروکوکها همچنین لازم است بدانیم این دسته از باکتریها استعداد ویژه ای در کسب مقاومت به دوزهای بالای (high-level) برخی داروها مانند آمینو گلیلکوزیدها، بتالاکتامها و گلیکوپپتیدها دارند که در این میان به دلیل مشکلات فراوانی که مقاومتهای آمینو گلیکوزیدی در درمان عفونت های انتروکوکی ایجاد مینمایند، به بررسی این گروه از آنتی بیوتیکها و مقاومت در برابر آنها خواهیم پرداخت.اما ابتدا به تشریح دو دسته مقاومت ذاتی و اکتسابی می پردازیم.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))
ﻣﻘﺎوﻣﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﯿﮑﻮﭘﭙﺘﯿﺪﻫﺎ
وﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، ﺗﯿﮑﻮﭘﻼﻧﯿﻦ و اووﭘﺎرﺳﯿﻦ از خانواده آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮑﻬﺎی ﮔﻠﯿﮑﻮﭘﭙﺘﯿﺪی میباشند. وﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ترکیب ﺟﻬﺖ درﻣﺎن عفونتها در اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮏ ﺗﻮﺳﻂ اکتینومایسس اورینتالیس[۴۸] ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽﺷﻮد اﯾﻦ ارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ در ۱۹۵۴ از ﺧﺎک ﺟﺪا ﺷﺪ.
ونکومایسین ﯾﮏ آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮏ ﮔﻠﯿﮑﻮﭘﭙﺘﯿﺪی ﺑﺎ وزن ۵۱/۰ -۵۴۱/۰ داﻟﺘﻮن است ﮐﻪ ﻓﺮم ﻫﯿﺪروﮐﻠﺮاﯾﺪ آن در آب ﻣﺤﻠﻮل میباشد. اﯾﻦ آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮏ جذب گوارشی ندارد و ﺗﺠﻮﯾﺰ ﺧﻮراﮐﯽ آن محدودیت دارد. ﺗﻨﻬﺎ در درﻣﺎن اﻧﺘﺮوﮐﻮﻟﯿﺖ ﮐﻠﺴﺘﺮﯾﺪﯾﻮم دﯾﻔﯿﺴﯿﻞ[۴۹] ﺑﮑﺎر ﻣﯽرود. ﺟﻬﺖ درﻣﺎن ﻋﻔﻮﻧﺘﻬﺎی ﺳﯿﺴﺘﻤﯿﮏ ﺗﺰرﯾﻖ داﺧﻞ ورﯾﺪی ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﺷﻮد.
ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﻬﺎی ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎم
آنتی بیوتیک های گروه ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎم ها برای درمان عفونت انتروکوکی کاربرد کمی دارند. آنها در ﺑﺮاﺑﺮ انتروکوکها ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ اﻧﺪﮐﯽ دارﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺪادی از ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦﻫﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻣﻬﺎر رﺷﺪ اﻏﻠﺐ سویه‌های اﻧﺘﺮوﮐﻮﮐﯽ ﺑﻮده و ﺳﺎﯾﺮ ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎﻣﻬﺎ (ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻔﺎﻟﻮﺳﭙﻮرﯾﻦ ﻫﺎ و ﻣﻨﻮﺑﺎﮐﺘﺎم ﻫﺎ به جز ایمی پنم) در ﺑﺮاﺑﺮ اﻧﺘﺮوﮐﻮﮐﻬﺎ ﻏﯿﺮ ﻓﻌﺎل ﻫﺴﺘﻨﺪ. البته چند سویه از باکتری اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﮑﺎﻟﯿﺲ، وجود دارند که ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎﻣﺎز ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ (۱۰۶). دﯾﻮاره ﺳﻠﻮﻟﯽ آﻧﻬﺎ ﻓﺎﻗﺪ ﻏﺸﺎی ﻧﻔﻮذﭘﺬﯾﺮی ﺑﻪ ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎم ﻫﺎ ﺑﻮده و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﭘﺮوﺗﺌﯿﻨﻬﺎی ﻣﺘﺼﻞ ﺷﻮﻧﺪه ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ()[۵۰]PBPs در اﯾﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻬﺎ دارای PBP ﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪدی ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻧﺸﺎن داده ﮐﻪ PBPﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻫﺪف ﺑﺮای آنتیبیوتیکهای ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎم ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ و اﻫﻤﯿﺖ ﻓﯿﺰﯾﻮﻟﻮژﯾﮏ PBPﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎ ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻨﺤﻨﯽ رﺷﺪ ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻬﺎ، ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ (۹۶).
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﻬﺎی ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎم در ﺑﯿﻦ اﯾﺰوﻟﻪﻫﺎی ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس فکالیس رو ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ اﺳﺖ. در ﯾﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ۲۲ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ در ﯾﮏ اﻧﺴﺘﯿﺘﻮ ﺑﺮ روی ۸۴ ﺳﻮﯾﻪ ﮐﻠﯿﻨﯿﮑﯽ از ۱۹۶۸ ﺗﺎ ۱۹۹۰ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه، اﻓﺰاﯾﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ای در ﻣﯿﺰان ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ و آﻣﭙﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ دﯾﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ PBPﺑﻪ اﺗﺼﺎل ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ در سویه‌های ﮐﻠﯿﻨﯿﮑﯽ ﻣﻘﺎوم ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﮐﻤﺘﺮ از ﺳﻮﯾﻪ ﻫﺎی حساس به پنی سیلین اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ درPBP ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ گزارش شده است (۱۰۷).
ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪآنتی بیوتیکهای ﺗﺘﺮاﺳﺎﯾﮑﻠﯿﻦ[۵۱]
بیش از نیمی از اﯾﺰوﻟﻪ ﻫﺎی ﮐﻠﯿﻨﯿﮑﯽ اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس فکالیس در ﺑﺮاﺑﺮ خانواده ﺗﺘﺮاﺳﺎﯾﮑﻠﯿﻦ ﻣﻘﺎوم ﻫﺴﺘﻨﺪ (۱۰۸). استفاده از این آنتی بیوتیک در درمان عفونت ناشی از انتروکوک ها پیشنهاد نمی شود.مکانیسم های متفاوتی از مقاومت باکتری به این آنتی بیوتیک شناخته شده است که دو ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ اﺻﻠﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺘﺮاﺳﺎﯾﮑﻠﯿﻦ در ادامه شرح داده خواهد شد (۱۰۹):
-
- خارج کردن دارو به واسطه پمپهای فعال : ژﻧﻬﺎی ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺘﺮاﺳﺎﯾﮑﻠﯿﻦtetK و tetL ﻫﺴﺘﻨﺪ. ژن tetLﻋﺎﻣﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﻪ ﺗﺘﺮاﺳﺎﯾﮑﻠﯿﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﯿﻨﻮﺳﺎﯾﮑﻠﯿﻦ ﺑﻮده و ﺑﺮ روی ﭘﻼﺳﻤﯿﺪ ﮐﻮﻧﮋوﮔﻪ اﻧﺘﺮوﮐﻮک ﻓﮑﺎﻟﯿﺲ و ﯾﺎ روی ﮐﺮوﻣﻮزم آن ﻗﺮار دارد . ژن tetK ﺑﺎ ﻣﻨﺸﺎء اﺳﺘﺎﻓﯿﻠﻮﮐﻮکوس اورﺋﻮس، دراﯾﺰوﻟﻪ ﻫﺎی ادراری_تناسلی انتروکوکوس ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ (۱۱۰, ۱۱۱).
-
- ژن tetM ﮐﻪ آشکارترین عامل ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺘﺮاﺳﺎﯾﮑﻠﯿﻦ میباشد، از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺮاﻧﺴﭙﻮزون ﮐﻮﻧﮋوﮔﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﻘﺎل بوده و از ﻧﻈﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺒﯿﻪ ۶۱۹ Tnاﺳﺖ. اﯾﻦ ﺗﺮاﻧﺴﭙﻮزون ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺎﺧﺺ tetM در اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﮑﺎﻟﯿﺲبه خوبی شناخته شده است. اﯾﻦ ﺷﺎﺧﺺ در ﺑﯿﻦ ﺳﺎﯾﺮﺟﻨﺲ ﻫﺎی ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﺎﯾﯽ ﻧﯿﺰ ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ، اما از مکانیسم های اصلی مقاومت انتروکوکها به آنتی بیوتیکهای تتراسایکلین شمرده می‌شوند. (۱۱۰, ۱۱۲, ۱۱۳).
مقاومت در برابر آنتی بیوتیکهای ماکرولیدی
عملکرد ماکرولیدها با مهار سنتز پروتئین ها میباشد. اریترومایسین یک ماکرولید است که توسط استرپتومایسس اریتروس[۵۲] تولید می شود. آزیترومایسین، کلاریترومایسین، دیریترومایسین و ترولیندومایسین در غلظت پایین باکتریواستاتیک و در غلظت بالا باکتریوسید میباشند. فعالیت آنها در PHpH قلیائی افزایش مییابد. اریترومایسین بطور برگشت ناپذیر به ریبوزومهای آزاد میچسبد، اما به پلی زومها (چند ریبوزوم که قطعه ای از mRNA پلی سیسترونیک را می خوانند) متصل نمی‌شوند. گیرنده آن پروتئینهای L12,L4 در۲۳srRNA هستند. عملکرد آن ممانعت از رهایی tRNA است، لذا در زمان شروع سنتز، به ریبوزوم می چسبد و اجازه می دهد پپتید کوچکی تشکیل شود، اما بعداً هرگونه سنتز بعدی را مهار می کند. در این مرحله هم ترانسلوکاسیون و هم طویل شدن متوقف می شود (۱۱۴, ۱۱۵). آزیترومایسین ضد بورلیا بورگدوفری انگل توکسوپلاسما گوندی موثر میباشد(۱۱۶). ترولیندومایسین جهت ریشه کنی حاملین استرپتوکوک پیوژنز در گلو بکار می رود (۱۱۷) روکس ترومایسین یک داروی تحقیقاتی است.
انتروکوکها ﺑﺎ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﯾﮏ آﻧﺰﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺘﯿﻠﻪ ﮐﺮدن آدﻧﯿﻦ ۳۲srRNA زﯾﺮواﺣﺪ ۵۰S رﯾﺒﻮزوم می‌شود، در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎﮐﺮوﻟﯿﺪﻫﺎ ﻣﻘﺎوم میگردند (۱۱۸, ۱۱۹). اﯾﻦ ﻧﺤﻮه ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﮐﺎﻫﺶ اﺗﺼﺎل ارﯾﺘﺮوﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، آزﯾﺘﺮوﻣﺎﯾﺴﯿﻦ و ﮐﻼرﯾﺘﺮوﻣﺎﯾﺴﯿﻦ میگردد؛ ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﻟﯿﻨﮑﻮزاﻣﯿﺪها را که مکانیسم مشابهی دارند، ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽدﻫﺪ (۱۲۰). اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ژن ermB (اریترومایسین) و به ندرت ژن ermA میباشد (۱۲۱). ترنس پوزون اریترومایسین در انتروکوکوس فکالیس مشخص شده است. ۹۱۷ Tnروی ﭘﻼﺳﻤﯿﺪ ﻏﯿﺮ ﮐﻮﻧﮋﮔﻪ PAD ﻗﺮار دارند (۱۲۲) البته حدس زده می شود که ﺗﺮاﻧﺴﭙﻮزون Tn387 که بر روی پلاسمید ۱PJH قرار گرفته است نیز در این مقاومت تاثیر گزار است. مقاومت به اریترومایسین از طریق ﭘﻼﺳﻤﯿﺪﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﮔﺰارش ﺷﺪه اﺳﺖ. اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻬﺎ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﯾﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ آنتیبیوتیکهای ) MLS ﻣﺎﮐﺮوﻟﯿﺪ ﻫﺎ و ﻟﯿﻨﮑﻮزاﻣﯿﺪﻫﺎ و اﺳﺘﺮ ﭘﺘﻮﮔﺮاﻣﯿﻦ) دﯾﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ. ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ[۵۳].
کلرامفنیکل توسط استرپتومایسس ونزوئلا[۵۴] تولید می شود. باکتریواستاتیک میباشد. به CNS خوب وارد می شود (۱۲۳). گیرنده آن پروتئین L16 است و مانع ترانس پپتیداسیون (پپتیدیل ترانسفراز) می شود و elongation (طویل شدن پروتئین) رخ نمیدهد (۱۲۴). روی میتوکندری یوکاریوت هم مؤثر است. مقاومت با اثر آنزیم استیل ترانسفراز به واسطه پلاسمید و یا تغییر در نفوذپذیری ورود آنتی بیوتیک (توسط فاکتور R) است. هم چنین مقاومت می تواند ناشی از جهش در ژن های کروموزومی مربوط به L16 میباشد این آنتی بیوتیک با ماکرولیدها و لینکوزآمیدها در اتصال به ۵۰s رقابت می کند. پدیده تلقیح در مورد آن رخ میدهد (۱۲۵).
از ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ ﺟﻬﺖ درﻣﺎن عفونتهای ﻧﺎﺷﯽ از انتروکوکهای دارای ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﭼﻨﺪ داروﺋﯽ اﺳﺘﻔﺎده می‌شود. ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﺤﺪود از ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ، اﻓﺰون ﺑﺮ نیمی از انتروکوکها ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ ﻣﻘﺎوم ﻫﺴﺘﻨﺪ. در اﮐﺜﺮ انتروکوکها ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ ﻧﺎﺷﯽ از ﺣﻀﻮر آﻧﺰﯾﻢ ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ اﺳﺘﯿﻞ ﺗﺮاﻧﺴﻔﺮاز ﻣﯽ ﺑﺎشد (۱۲۶).
ﺗﻮاﻟﯽ ژن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ۵۰۱) catPIPژن ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺮ روی ﭘﻼﺳﻤﯿﺪ ۵۰۱(PIP در اﯾﺰوﻟﻪ ﻫﺎی اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﮑﺎﻟﯿﺲ و اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﺎﺳﯿﻮم ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. ژﻧﻬﺎی catscs7 استافیلوکوکوس (ژن ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺮ روی ﭘﻼﺳﻤﯿﺪ) ژن pscs7 و carpc194 (ژن مقاومت در برابر کلرامفنیکل موجود بر روی پلاسمید pc194) در انتروکوکوس ﻓﮑﺎﻟﯿﺲ و اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﺎﺳﯿﻮم ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. ژﻧﻬﺎی ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ اﺳﺘﯿﻞ ﺗﺮاﻧﺴﻔﺮاز ()cat ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﻨﺸﺎء ﭘﻼﺳﻤﯿﺪ ی دارﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮ روی ﮐﺮوﻣﻮزوم ﻧﯿﺰ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ (۱۲۷). وجود ژن های cat ﻣﺸﺎﺑﻪ در اﻧﺘﺮوﮐﻮک، اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﮐﻮک و اﺳﺘﺎﻓﯿﻠﻮﮐﻮک ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه اﻧﺘﻘﺎل اﻓﻘﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ میباشد. وﺟﻮد ﭘﻤﭗ ﻓﻌﺎل ﮐﻠﺮاﻣﻔﻨﯿﮑﻞ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﻮرﻓﻠﻮﮐﺴﺎﺳﯿﻦ در ﭼﻬﺎر ﺳﻮﯾﻪ اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﮑﺎﻟﯿﺲ و ﯾﮏ ﺳﻮﯾﻪ اﻧﺘﺮوﮐﻮکوس ﻓﺎﺳﯿﻮم ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ ﻋﻤﻞ اﯾﻦ ﭘﻤﭗ ﻫﻨﻮز ﻣﺸﺨﺺ نمی‌باشد (۱۲۸).
مقاومت به آمینوگلیکوزید ها[۵۵]
آمینوگلیکوزیدها، عوامل ضدباکتریایی قوی و با طیف وسیع باکتریسیدالی هستند که اهمیت ویژه ای در درمان عفونت های حاد دارا میباشند (۹۰). این خانواده آنتی بیوتیکی، نخستین بار در سال ۱۹۴۴ به صورت کلینیکی و در غالب آنتی بیوتیک استرپتومایسین مورد استفاده قرار گرفت (۹۰, ۱۲۹). گرچه آنتی بیوتیکهای این خانواده دارای پارهای از عوارض همچون سمیت دستگاه شنوایی (ototoxiciy) و سمیت کلیوی (nephrotoxicity) می باشند (۱۳۰-۱۳۲)، اما مصرف آنها به دلیل فعالیت باکتری کشی سریع آنها بخصوص در ترکیب با عوامل ضد دیواره سلولی، باعث تداوم استفاده کلینیکی آنها شده است.
این خانواده آنتی بیوتیکی، شامل عواملی هستند که با مهار سنتز پروتئین، باعث ازبین رفتن باکتری می گردند. در این میان، دستهای که توسط جنس استرپتومایسیس[۵۶] تولید میگردند با پسوند “mycins” و گروهی که توسط جنس میکرومونوسپورا[۵۷] تولید می‌شوند، به صورت”micins” نامگذاری میگردند. این آنتی بیوتیکها دارای بار الکتریکی مثبت (کاتیونیک) بوده و به شدت در آب محلول میباشند (۱۳۳). از اعضای این خانواده میتوان به آنتی بیوتیکهایی مثل جنتامایسین، استرپتومایسین، کانامایسین، نئومایسین، آمیکاسین، توبرامایسین و اسپکتینومایسین اشاره نمود که ساختار فضایی تعدادی از آنها در شکل ۰‑۱ تا شکل ۰‑۴ آورده شده است، همچنین نحوه اثر آنها به همراه سایر عوامل موثر بر سنتز پروتئین در جدول نشان داده شده است.
شکل ۰‑۱: ساختار فضایی استرپتومایسین
شکل ۰‑۲: ساختار فضایی کانامایسین
شکل ۰‑۳: ساختار فضایی آمیکاسین
شکل ۰‑۴: ساختار فضایی جنتامایسین
تاریخچه روند گسترش مقاومتهای آمینوگلیکوزیدی
نخستین مقاومت به دوزهای بالای آمینو گلیکوزیدی (HLAR) در سال ۱۹۵۹ و در قالب [۵۸]HLAR و در استافیلوکوکها مشاهده گردید (۱۳۴).
اما نخستین HLAR در میان انتروکوکها به صورت (Gentamicin Resistance High level HLGR) در انتروکوکس فکالیس و در فرانسه به سال ۱۹۷۹ میلادی مشاهده گردید (۱۳۵, ۱۳۶). از آنجا که تا سال ۱۹۸۶ هیچ شاهدی مبنی بر حضور HLGR در میان انتروکوکوس فاسیوم به چشم نمی خورد این فرضیه مطرح میگردد که مقاومتهای HLGR از انتروکوک فکالیس به انتروکوکوس فاسیوم انتقال یافته است (۱۳۷). که به کمک آزمونهای “in vitro” و انتقال موفق این مقاومت توسط Williams و Cgen این فرضیه تایید گردید (۱۳۵). در میان انتروکوکها، تا کنون گونه های متعددی ، مقاومتهای HLAR را نشان دادهاند که عبارتند از : E. casseliflavus, E. raffinosus, E. gallinarum, E. faecium, E. faecalis و E .avium در ادامه این مبحث، به مقوله اهمیت این نوع از مقاومتها و مشکلاتی که در پی خواهند داشت میپردازیم.
انواع مقاومت به آمینوگلیکوزیدها
مقاومتهای آمینوگلیکوزیدی می تواند به دلیل آنزیم های تغییر دهنده[۵۹] تغییر در نفوذپذیری سلولی و یا تغییر در اهداف سلولی باشد (۱۳۸). انتروکوکها دارای دو تیپ متفاوت مقاومتی در برابر این خانواده آنتی بیوتیکی هستند:
مقاومتهای ذاتی (intrinsic)
مقاومتهای اکتسابی (acquired)
