۳) خروج بهترین نیروهای کار از شرکت‏ها و اقدام آنها به کارآفرینی مستقل
در خصوص نخستین مورد، یعنی رقابت باید اشاره نمود که این عامل با شتابی که در سالهای اخیر به خود گرفته تمامی شرکت‏ها را به ستوه آورده و حتی صنایعی را که در فناوری‏های پیشرفته^[۴۲] فعالیت دارند نیز امروزه با رقبای بسیاری مواجه نموده است. سرعت نوآوری و ارائه محصولات جدید به قدری سرعت یافته که تغییرات، ابتکارات و بهبودها به امری عادی در بازارهای فروش تبدیل شده است. از این رو شرکتها یا باید به نوآوری بپردازند یا اینکه محکوم به فنا می‏باشند. دوم اینکه با توجه به حرکت سریع محیط به سوی پیچیدگی بیشتر و عدم پایداری در شرایط محیطی و بازار، شیوه‏های سنتی مدیریت نمی‏تواند پاسخگوی اینگونه چرخشهای شدید در محیط بوده و عدم تطبیق سریع آن با شرایط تصمیم‏ گیری در چنین محیط‏های جدیدی، نوعی بی‏اعتمادی را نسبت به سبکهای مدیریت سنتی ایجاد نموده است. سومین مشکل، ترک شایسته‏ترین افراد شرکت برای اقدام به کارآفرینی مستقل می‏باشد. از علل اصلی تشویق افراد به ترک شرکت‏های خود می‏توان به پاداشهای حاصل از کارآفرینی مستقل همچون رفاه اقتصادی و اجتماعی، شهرت و استقلال در تصمیم‏ گیری اشاره نمود و همین عوامل سبب می‏شود تا کارکنان جوان و با سابقه شرکتها بیش از پیش به کارآفرینی ترغیب شوند. از سوی دیگر، شکل‏گیری بازارهای سرمایه به صورت یک صنعت نوین و تمایل آن به سرمایه‏گذاری مخاطره‏آمیز^[۴۳] سبب شده تا کارآفرینان با سهولت بیشتری نسبت به گذشته برای تحقق فکرها و اجرای پروژه‏هایشان به منابع مالی دست پیدا کنند. به طور کلی پیشرفت سریع دانش و فناوری، تغییر روندهای جمعیت‏شناختی^[۴۴] همچون افزایش سطح تحصیل، اشتغال زن و مرد به کار در خانواده‏ها، و افزایش طول عمر و سالخوردگی جمعیت، و حضور اثربخش بازارهای سرمایه و آشنایی بیش از پیش مدیران با پدیده کارآفرینی سبب گردیده تا گرایش به کارآفرینی در استراتژی شرکت‏ها شدیداً مورد تأکید قرار گیرد (Fry,2001:72).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۶-۲ سیر تطور کارآفرینی در سازمان
«کالینز» و «مور» در سال ۱۹۷۰ اولین محققینی بودند که در مطالعات خود، بین کارآفرینان مستقل^[۴۵] و اداری^[۴۶] تمایز قائل شدند و این طور عنوان نمودند که کارآفرینان مستقل، سازمانهای جدید را به طور مستقل به منصه ظهور می‏رسانند، در حالی که کارآفرینان اداری سازمانهای جدیدی را در درون یا در کنار ساختارهای شرکتی موجود، ایجاد می‏ نمایند. «سوسبائر» در سال ۱۹۷۳ برای تشریح کارآفرینی در سازمانها واژه «کارآفرینی درون سازمانی»^[۴۷] را ابداع و اشاره نمود که این فرایند شامل تأسیس واحدهای نسبتاً مستقل در درون شرکت‏ها می‏باشد و به اعضای شرکت اجازه می‏دهد تا با همان روحیه، آزادی عمل و تعهد همانند شرکت‏های کوچک فعالیت نمایند.«وسپر» در سال ۱۹۸۰ کارآفرینی را به صورت کارآفرینی داخلی^[۴۸] و کارآفرینی مستقل^[۴۹] تقسیم‏بندی نمود و بیان نمود که کارآفرینان داخلی فعالیتهای کارآفرینانه را در سازمان‏های بزرگ هدایت می‏ نمایند و راه ایجاد و تشکیل واحدهای فرعی سازمانی و مستقل را برای ارائه محصولات و خدمات نوین مهیا می‏کنند(Gartner,1999:72).
«پینکات» در سال ۱۹۸۵ از ترکیب واژه‏های Entrepreneurship و Corporate و Intra واژه Intrapreneurship را ابداع نمود و کارآفرین سازمانی را فردی تعریف نمود که در سازمان‏های بزرگ همچون یک کارآفرین مستقل فعالیت می‏نماید و فعالیت وی ایجاد واحدهای جدید در سازمان، ارائه محصولات، خدمات و فرآیندهای جدید می‏باشد که شرکت‏ها را به سوی رشد و سودآوری سوق می‏دهد.
از این پس سیر مطالعات در خصوص کارآفرینی سازمانی شدت گرفت و مطالعات گسترده‏ای در خصوص تفاوت‏های ویژگی‏های شخصیتی و تفاوتهای کارکردی کارآفرینان مستقل با کارآفرینان سازمانی آغاز گردید و انواع استراتژی‏های سازمانی برای ایجاد کارآفرینی سازمانی ارائه شد. محققین با عناوین مختلفی از این فرایند یاد نموده‏اند که براساس سیر تاریخی در جدول ۱-۲ انواع عناوین ذکر شده است. لازم به ذکر است که امروزه کارآفرینی سازمانی و کارآفرینی شرکتی به عنوان دو استراتژی متفاوت برای ایجاد تحول در شرکت‏ها مطرح می‏باشند. به طوری که اگر یک فرد آغازگر فعالیت‏های مخاطره‏آمیز در شرکت باشد به این فرایند کارآفرینی سازمانی^[۵۰] و به فرد موردنظر کارآفرین سازمانی^[۵۱] گفته می‏شود و اگر کل شرکت و کارکنان دارای روحیه کارآفرینی شوند، از آن به عنوان کارآفرینی شرکتی^[۵۲] نام برده می‏شود(Williams & Eliza,2005:8).
جدول ۱-۲: سیر تاریخی ابداع واژه‏ ها در خصوص القای کارآفرینی در سازمان‏ها